Gökyüzüne yükselen sadece balonlar değil, birlik ruhuydu.
Geçtiğimiz günlerde sosyal medyada denk geldiğim bir haber, gözyaşlarıyla birlikte içimi tarifsiz bir umutla doldurdu. Henüz 3 yaşındaki Ali Asaf Demir, kanseri yendi. Minicik yüreğiyle verdiği o büyük mücadeleden zaferle çıktı. En büyük hayali mi? Rengârenk balonların gökyüzüne yükselmesini izlemekti. Babası, “Arkadaşlar bizim fazla çevremiz yok. Oğlum kanseri yendi, balon uçurmak istiyor. Gelir misiniz?” diye çağrıda bulunduğunda milyonlar bu çağrıya kulak verdi. Sancaktepe Meydan Parkı, binlerce balonun gökyüzüne süzüldüğü, sevincin gözyaşlarına karıştığı bir umut meydanına dönüştü.
Ben bu görüntüleri izlerken sadece bir çocuğun sevincine değil, bir milletin kalbinin birlikte attığına şahit oldum. Siyasetin, haksızlığın, adaletsizliğin gölgesinde zaman zaman kararan ruhlarımız için adeta bir güneş doğdu o an. Ali Asaf’ın gözlerindeki sevinç, arkasından baktığı o yükselen balon… Ne çok şey hatırlattı bana.
Yıllar öncesine gittim. Yedi yaşındaydım. Yaz tatilinde Çanakkale’den İzmir’e, anneannemlere gelmiştik. Fuar zamanıydı. Hayvanat bahçesinden çıkarken dayım bana mavi bir balon aldı. İpini bileğime bağladılar ama ben yine de sıkı sıkı tutmak istedim. Derken elimden kaçtı ve gökyüzüne süzüldü. Ağlamıştım. O balon bir çocuk kalbinin simgesiydi; neşe, hayal, özgürlük… Şimdi bile evde rengârenk balonlar şişirip gökyüzüne salarım. Çünkü balonlar, büyümeyen çocuk yanımızın umutla buluşmuş halidir.
Ama bu olayda beni en çok etkileyen sadece bir çocuğun hayali değil, halkın bu hayale omuz vermesiydi. “Biz” olmanın, “bir” olmanın gücüydü asıl içimi titreten. Toplumsal adaletsizliğin arttığı, kötülüğün sıradanlaştığı günlerde bu birlik ruhu içimizi yeniden ısıttı.
Aklıma Ghostbusters 2 filmi geldi. New York’taki bir müzik müzesini çevreleyen kötü enerjiyi aşmak için, hayalet avcıları pozitif enerjiyle dolu bir sıvı kullanarak Özgürlük Anıtı’nı canlandırıyordu. Halkın pozitif enerjisiyle birleşen bu anıt, “Higher and Higher” şarkısı eşliğinde şehri adımlarken, kötü ruhların gücünü zayıflatıyordu. Tüm şehir birlikte şarkı söylüyordu. İnanıyorum ki bizim ülkemizde de bir balon ve bir çocuğun gülümsemesi, üstümüzdeki kara bulutları dağıtmaya yeter.
Çünkü bazen bir çocuk hayali, bir ülkenin umudu olur. Bazen bir balon, yeniden birlikte nefes alabileceğimizi hatırlatır. Ve bazen, sadece bir cümleyle başlayan bir çağrı, milyonları birbirine kenetler.
Geriye ne kalır?
Yalnızca gökyüzüne salınmış renkli balonlar değil; inanç, sevgi ve bir arada olmanın tarifsiz güzelliği.
